مقایسه اثر دو نوع گرم کردن بر روند تغییرات تهویه ریوی (VE) و معادل تهویه‌ای اکسیژن (²VO/VE) در طی زمان‌های متفاوت بعد از گرم کردن شدید و متوسط در زنان بسکتبالیست

سبک زندگی غیر فعال با عملکرد ریوی ناکارامد ارتباط دارد و توانایی کارکرد سالم سیستم تنفسی و ریوی افراد ارتباط مستقیم با سلامت عمومی افراد دارد و قبل از هرگونه فعالیت ورزشی نیاز به گرم کردن با شدت مناسب وجود دارد گرم کردن قبل از شروع ورزش 2 کارکرد اساسی به همراه دارد، یکی بهبود عملکرد ورزشکار و همچنین دیگری جلوگیری از آسیب دیدگی. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر دو نوع گرم کردن شدید و متوسط بر روند تغییرات تهویه ریوی (VE) و معادل تهویه ای اکسیژن (²VO/VE) در طی زمان‌های متفاوت بعد از گرم کردن شدید و متوسط در بازیکنان بسکتبال زن تهرانی می‌باشد. در پژوهش حاضر 7 بازیکن بسکتبال زن نخبه با میانگین سنی 52/1±21 سال و میانگین قد 72/3 ± 8/166 سانتی متر و وزن 76/5±85/60 کیلوگرم به صورت هدفمند از بین تیم‌های بسکتبال دسته یک استان تهران انتخاب شدند. آزمودنی‌ها در دو جلسه جداگانه دو پروتکل گرم کردن متوسط (با 65 درصد ضربان قلب بیشینه) و گرم کردن شدید (با 85 درصد ضربان قلب بیشینه) را به مدت شش دقیقه پیش از ورزش اجرا کردند. پس از آن ورزش بیشینه را بر اساس پروتکل بالک و ویر تا رسیدن به واماندگی اجرا کردند. شاخص‌های تنفسی توسط دستگاه تجزیه گاز‌های تنفسی مدل 600ZAN اندازه گیری شد و مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که میزان معادل تهویه‌ای اکسیژن به هنگام ورزش بیشینه پس از گرم کردن شدید دارای میانگین معنا دار بالاتری نسبت به پس از گرم کردن متوسط در زمان‌های صفر، 3، 6 و 9 مشاهده گردید.